Zapylanie (ang. pollination) to proces polegający na przeniesieniu ziaren pyłku z kwiatu jednej rośliny na znamię słupka drugiej, w obrębie tego samego gatunku. W efekcie prowadzi do zapłodnienia i wytworzenia nasion, dzięki którym rośliny mogą się rozmnażać i rozprzestrzeniać.

Do transferu pyłku rośliny często wymagają tzw. wektorów, którymi mogą być: wiatr, woda, zwierzęta. Rośliny zapylane przez wiatr (wiatropylne) wytwarzają zazwyczaj wiele drobnych niepozornych kwiatów, bez kolorowych płatków i zapachu. Przykładem mogą być trawy oraz niektóre drzewa (brzoza, wierzba, topola, sosna, świerk itd.). Wiele roślin wiatropylnych, aby wychwycić ziarna unoszonego z wiatrem pyłku, wytwarza pierzaste znamiona słupka. Z racji, niskiego prawdopodobieństwa przeniesienia pyłku na znamię rośliny wiatropylne produkują go w bardzo dużych ilościach.

Kwiaty zapylane przez zwierzęta mają często wiele cech, które zachęcają zapylacze do odwiedzin. Mogą to być: kolorowe płatki, zapach oraz nagrody kwiatowe, stanowiące choćby pokarm dla zwierząt zapylających, np. nektar. Zapylacze poszukując pożywienia, przemieszczają się z kwiatu do kwiatu i niejednokrotnie przenoszą pyłek, indukując zapylanie roślin.

W zależności od strefy klimatycznej zapylaczami mogą być ssaki np. nietoperze, ptaki, gady lub owady. Często konkretne gatunki zwierząt zapylają kwiaty określonych gatunków. Jaskrawe, czerwone płatki korony przyciągają zwłaszcza ptaki, np. kolibry. Z kolei nietoperze, żerujące w nocy, mają słaby wzrok i bodźce zapachowe są dla nich istotniejsze. Latające ssaki są ważnymi zapylaczami w strefie tropikalnej. Kwiaty, które zapylają, z racji ich trybu życia, kwitną w nocy, mają blade, białawe kolory i silny zapach fermentujących owoców. Z kolei kwiaty zapylane przez muchy wydzielają silną woń gnijącego mięsa. Owady te poszukując miejsca na złożenie jaj, przelatując z jednego kwiatu do drugiego przenoszą na sobie pyłek. W klimacie umiarkowanym jednymi z najważniejszych zapylaczy są owady błonkoskrzydłe, np. pszczoły, pszczolinki, trzmiele i inne. Kwiaty w wyniku ewolucji wytworzyły szereg przystosowań, które umożliwiają zwabienie zwierząt. Specyficzną formę przystosowań wykształciły storczyki (np. dwulistnik – rodzaj Ophrys), które produkują kwiaty, przypominające wyglądem samice owadów. Rozwijające się kwiaty wydzielają również zapach podobny do feromonów wytwarzanych przez samice. Samce zachęcone wonią i wyglądem kwiatu, dają się nabrać i do niego przylatują. W momencie, gdy usiądą na kwiecie, przyczepiają się do nich pakiety pyłku. Oszukane samce odlatują do innych kwiatów, przenosząc pyłkowiny, które po przedostaniu się na znamię słupka umożliwią zapylenie.